KOZANSIKI KÖYÜMÜZÜN SİTESİNE HOŞGELDİNİZ

Şerif SALİHOĞLU

(1954-2006)

1954 Kavak Kozansıkı Köyünde doğdu. Çocuk yaşta babasını kaybetti.   Çocuk yaşta çalışmaya başlamış, köyümüzün diğer çocuk ve gençleri gibi tuğla ve kiremit fabrikalarında çalışarak büyümüştür. İlkokulu Sarıalan Köyünde Ortaokulu Havza ve Kavakta okuduktan sonra. Lise tahsilini Ankarada devam ettirdi. Yarım bırakmak zorunda kaldı. Amasyada liseyi bitirdi. TMO'da sıra ile Yeniçubuk, İskilip ve Havza şubelerinde Exper olarak çalıştı emekli olduktan sonra Samsuna yerleşti. 2006 senesinde kendisini  Kanser belasından kurtaramayıp ebediyete yolcu ettik. [Allah rahmet eylesin (amin)] Evli ve iki erkek bir kız çocuk babasıdır.

GÜLÜM

Şu garip gönlümü kimse bilir mi?

Gel otur yanıma sor gülüm gülüm..

Şu viran bahçede güllerim solmuş

Şu viran bahçeyi gör gülüm gülüm.

Bahçemi beğenip kalırsan eğer

Senin bir gülüşün cihana değer

Benim olur seversen eğer,

O zaman Şerif’i gör gülüm gülüm

                                               Şerif COŞAR (SALİHOĞLU)

                                                           (09.06.1979)

Ahmet KABATAŞ’ın hatıra defterinden alınmıştır.
(Şiiri gönderen Oğuz KABATAŞ' a teşekkür ederiz)

ELLER Mİ SEVDİ?

Gözlerin nemlenmiş rüzgâr mı değdi?

Dokunsam akacak yanaklarına.

Nerede o gülüş nerede nazın,

Yoksa canım seni eller mi sevdi?

El ele verdiğimiz zaman dün gibi,

Beni nasıl sevdiğin belli gün gibi,

Her anını hatırlarım bir düğün gibi,

Yoksa canım sana yıllar mı değdi?

Uzaktan uzağa kinle bakma gel.

İçimde kabaran oldu azgın sel.

İstersen öldür beni başım beşe böl.

Yoksa canım seni kinin mi boğdu?

Güzel olur İskilip’in üzümü,

Kesme canım bitireyim sözümü,

Sensiz kaybetmişim kendi özümü,

Yoksa canım seni yad’lar mı sevdi?

Şerif uzaklardan bakamaz oldu.

Benim gençlik sende güzellik soldu.

Yıllardır her günüm kederli oldu.

Yoksa canım gönlünü eller mi aldı.

                                   18.01.1982
                                      İskilip

İŞİN NE

Dağ başında açan yaban gülüsün,

Ovada enginde söyle işin ne?

Sessiz sessiz gülen badem şekersin,

Zebani suratla söyle işin ne?

Yanakta gamzeler çekik o gözler,

Ömür boyu duymak istenen sözler,

Canavara dönmüş çevrende gözler,

Bir sürü aç kurtla söyle işin ne?

Gülen gözle hiç mi asılma bilmez?

Dönen diller hiç mi yorulmak bilmez?

Tatlı sesin hiç mi kısılmak bilmez?

Söyler misin bana yerde işin ne?

Bilmem Allah seni cennetten kovdu.

Belki de seherde güneşle boğdu.

Acıdı peşinden bin kere övdü.

Madem melek idin burada işin ne?

                         ŞERİF SALİHOĞLU

DOĞMADAN

Ben anamdan doğunca
Çıkmış dünya karşıma
Dilim henüz dönmezken de
Neler gelmiş başıma.

Önce yuyup sarmışlar,
Bir beşiğe koymuşlar,
Öpe öpe sevmişler de
Neler gelmiş başıma.

Duyan gelmiş bakmaya,
Bir nazarlık takmaya,
Aklım yetmez korkmaya da
Neler gelmiş başıma.

Ben dünyayı sevmedim,
Gece gündüz ağladım,
Gülmeyi öğrendim de
Neler gelmiş başıma.

Sıcak suya soktular,
Gözüme sabun döktüler,
Bağırtarak sardılar da
Neler gelmiş başıma.

Toprak höllüğü yaktım,
Sessiz sedasız baktım,
Bazen altıma ettim de
Neler gelmiş başıma.

Adımı şerif koymuşlar,
Kırkıncı günü soymuşlar,
Kırk taş altında yumuşlar da
Neler gelmiş başıma

                            09.03.1982
                               İskilip

DÜŞERSİN

Sözün kısasını uzun eyleme,
Aklına gelenin hepsini söyleme,
Gücüm yeter diye sakın paylama,
Bir gün güçsüz kalır ele düşersin.

Yol üstüne kurar göçmen çadırı,
Her gördüğün dostun sor bir hatırı,
Felek bir gün gösterirse beteri,
Kendini bilene dosta düşersin.

Küçüğünü seversen büyüğünü say,
Her gün temkinli ol olma sakın toy,
Herkese sevginden ayır biraz pay,
Kendini sevene ‘can’a düşersin.

Herkesin üstüne yağacak yağmur,
İnsanı düşürür kaldırmaz gurur,
Her kötülük kalbinde olmasın bir ur,
Hırsını yenemez kine düşersin.

Miyavlar kara kedi bile miyavlar,
Gün gelir, ay geçer değişir çağlar.
İnsanlık insanı dil ile bağlar,
Hor görme kimseyi dile düşersin.

                        03.03. 1982
                         ( İskilip)